Im Schdeibruch z’Lütschebach, hän gschaffd e Hufe Marzäller. 
                           Am Zahldag sin sie immer schneller, 
                           uff Chaldebach zum Chronewird, wo mängs Bierli drunke wird. 

  
                           Im Summer, im Winder, bi Hitz un bi Wind. –
                           heds blangd deheim d’Viecher, Mueder un d’Chind.
                           Bim suffe hän sie alles vergässe
                           Un sin am Stammdisch no lang dörd gsässe.

                           Bim Blick uff d’ Uhr legde sie dStirne in Falde
                           Un stampfde im Dunkle heim zu de Alde.
                           De Geischd dä isch willig, doch wacklig die Bai,
                           sin gstande un kheit vor me ganz ellai.

                           Sie hän gsunge froh, luschdig un munder,
                           uff eimol, im Grabe, gohts drüber un drunder.
                           Sie irrde umenander, doch de Rusch isch ihr Meischder,
                           voll Schrecke hän sie gseh Dämone und Geischder.

                           Froge verängschdigd enander, wo sin denn mir ?
                           Do sähn sie voller Gruuse – im Grabe e Dier.
 

                           Un wänn hüd no Chinder z’Obe no nem Vadder froge,
                           no sait ihne dMueder: “Loosed mini Liebe, s’isch nid gloge,
                           sie sin igfange worde vom e Gschöpf voll Gier,
                           doch nid gärn in alde Gschichde i rühr.“
                           Bi de Marzäller Narre soll's lang no läbe
 

                                                                                      „das  Grabedier“